ดีเจรายการวิทยุตั้งประเด็นเรื่องสุนทรีให้ผู้ฟังรายการโทรเข้ามาร่วมสนุก คนฟังก็โทรเข้ามาหลังแนะนำตัวเสร็จ ดีเจก็เข้าประเด็น ดีเจ “สุนทรีมีความสำคัญกับชีวิตคุณด้านใดบ้างคะ” ผู้ฟัง “ครับ สุนทรีมีความสำคัญทั้งเรื่อง บ้าน เรื่องรถ และชีวิตครอบครัวครับ” ดีเจ อ๊ะ เข้าเป้า เลยถามต่อ “สุนทรีมีความสำคัญในแต่ละด้านอย่างไรคะ” ผู้ฟัง “ครับ สุนทรีนี่.. พ่อผมครับ”

เอกพงศ์พาแม่ยายไปธุระต่างจังหวัด  แต่เคราะห์ร้าย เกิดอุบัติเหตุ  แม่ยายเสียชีวิต  ด้วยความเสียใจภรรยาเลยถามว่า “ก่อนตายแม่ชั้นพูดอะไรมั่งมั้ย”  เอกพงศ์ซึ่งก็ยังมึนๆ อยู่ ตอบด้วยความเสียใจว่า “จำไม่ค่อยได้  ตั้งแต่แกขึ้นรถมา 5 ชั่วโมง แกก็บ่นอยู่คนเดียวตลอดทาง  พึ่งจะเงียบได้นี่แหล่ะ”

ไปหาตำราโรคติดต่อทางเพศสัมพันธ์ I went to bookstore and asked seller for book about sexual transmintion disease. คนขายก็เอามาให้ seller bring me one. พลิกๆ ดู คนเขียนไม่ใช่หมอ แล้วมันจะเชื่อถือได้หรือเปล่า I read some page and looked for something about author.  I notice that he had’nt graduated degree of medical science and argued. คนขายเลยบอก เชื่อได้ค่ะ คนเขียนเป็นมาแล้วทุกโรค Seller told me that the book is precisely accurated, the author had got with any of the diseases in the book.

พ่อจับได้ว่าลูกโกหก เลยจับอบรมสั่งสอน Father noticed that his son told lies.  So he scolded his son. “คนเรา ก้มหน้าไม่อายฟ้า เงยหน้าไม่อายดิน  ต้องมีสัจจะ  ซื่อสัตย์เข้าใจไม๊” “You need to be honest and trustworthy” ลูกก็คอตกนั่งฟัง  The son sit quietly and crestfallenly. พ่อจึงพูดต่อ “เนี่ย โลกนี้นะ….มีแม่แกคนเดียวเท่านั้นแหล่ะ ที่กล้าด่าพ่อว่ากะล่อน” The father continuingly scolded his son. “In this world…only you mom who can call me slippery”

เรือรบ (aircraft carrier) กองทัพข้าศึกเคลื่อนเข้ามาใกล้ประเทศสารขันฑ์  ผู้บัญชาการทหารก็เร่งรุดเข้าพบนายกเป็นการด่วน Enemy troops came closer to Alldamn country boundary.  Marchal went suddenly to talk with Priminister. ผู้บัญชาการ“ข้าศึกใกล้เข้ามามากเราต้องให้เรือบรรทุกเครื่องบินออกปฏิบัติการครับท่าน” Marshal “Enemy troops come closer, we must deploy our fleet and our aircraft carrier.” นายก “เฮ้ย เรือมันลำตั้ง 7000 ล้าน จมไปจะว่าไง”

สามีภรรยาแต่งงานไปก็ได้ลูกคนนึง  พอเริ่มเห็นเค้าหน้าชัดๆ สามีก็เห็นว่าหน้าไม่เหมือนทั้งพ่อและแม่ สามีเลยถามภรรยา ”ลูกเราหน้าไม่เหมือนผมเลย เหมือนคุณก็ไม่เหมือน  ไปเหมือนทางญาติฝ่ายคุณบ้างมั้ย  แน่ใจนะว่าลูกเรา” ภรรยาอึกอักนิดหน่อย “เหมือนจ้า  เหมือนชั้นหน่ะ ก่อนชั้นจะไปทำศัลยกรรมก็หน้าตาแบบนี้แหล่ะ” After marriage, the spouse got their son.  The husband notice that his son is so ugly and doesn’t look like him or his wife.  So He gave comment that. The wife stumble and said ”He’s look like me.  Before I went to surgery, my face just like this.”

ในสมัยแรกๆ ที่มีการพัฒนาการบินออกไปนอกโลก  นักบินอวกาศต้องสวมชุดที่สร้างขึ้นมาเป็นอย่างดีเพื่อปกป้องนักบินอวกาศ  กว่าจะใส่ชุดเสร็จก็เกือบครึ่งชั่วโมง นักบินใส่ชุดเสร็จขึ้นไปนั่งรอปล่อยจรวด  กำลังนับ 10 – 9 – 8 – 7 นักบินดันปวดห้องน้ำกะทันหันขึ้นมา ดูไม่จืดเลย

ไทฟอยด์ แมรี แม่ครัวและหญิงรับใช้ในบ้านที่มีสุขภาพแข็งแรงคนหนึ่ง ถูกจับตัวและแยกตัวกักขังไว้ในกระท่อมชนบทบนเกาะที่โดดเดี่ยวถึงสองครั้งเพราะป่วยโดยไม่มีอาการ เธอถูกแยกตัวไว้บนเกาะจนเธอเสียชีวิต เรื่องนี้เกิดขึ้นจริงในนิวยอร์ค สหรัฐอเมริกาเมื่อร้อยกว่าปีที่แล้ว ถ้าเทียบกับเมืองไทยก็ประมานปลายรัชสมัยของรัชกาลที่ 6 ถึงรัชกาลที่ 7 ผู้หญิงคนนี้ชื่อแมรี มัลลอน เป็นชาวไอริชที่อพยพเข้าไปทำงานในสหรัฐฯ เธอเกิดเมื่อ 23 กันยายน 1869 หรือ พ.ศ. 2439 จากคำบอกเล่าของเธอกับเพื่อน เธออพยพเข้าไปที่สหรัฐเมื่ออายุประมาน 14 -15 ปี ทำงานรับใช้ในบ้านและเป็นแม่ครัวเนื่องจากการเป็นแม่ครัวได้ค่าจ้างสูงกว่าทำงานรับใช้ในบ้านตามธรรมดา เธอเปลี่ยนงานบ่อย และกลับกลายมาเป็นผู้มีชื่อเสียงในทางร้ายในฐานะไทฟอยด์ แมรี ที่เป็นผู้แพร่เชื้อโรคไทฟอยด์จนเป็นข่าวโด่งดังถึงสองครั้ง หากแต่ว่า สำหรับเธอ มันเป็นการทำงานเพื่อจุนเจือชีวิตตัวเองและการแพร่กระจายเชื้อโรคไทฟอยด์เป็นเรื่องที่อยู่นอกเหนือการควบคุมของเธอ ในช่วงต้นศตวรรษที่ 20 โรคไทฟอยด์ (Salmonella enterica serovar Typhi) กำลังแพร่ระบาดในอเมริกา สมัยนั้นยังไม่มีใครรู้อะไรมากนักเกี่ยวกับเรื่องพาหะที่มีสุขภาพดี ในช่วงเวลานั้น มีรายงานผู้ป่วยโรคไทฟอยด์ใหม่ประมาน 3,000 ถึง 4,500 รายเฉพาะแค่ในนิวยอร์คเท่านั้น และมีการประมานการว่าประมานร้อยละสามของคนที่มีโรคไทฟอยด์เหล่านั้นกลายเป็นพาหะ ทำให้มีพาหะไทฟอยด์รายใหม่ 90 -135 คนในแต่ละปี การสอบสวน ไม่มีใครรู้จักแมรี มัลลอน จนกระทั่ง ฤดูร้อนปี พ.ศ. 2449 ชาร์ล เฮนรี วอเร็น นักการธนาคารในนิวยอร์คต้องการจำพาครอบครัวเขาไปพักร้อน พวกเขาเช่าบ้านฤดูร้อนจาก จอร์จ ธอมป์สันและภรรยาที่อ่าวออยเสตอร์ ลองไอส์แลนด์ และสำหรับหน้าร้อนนั้น ครอบครัววอเร็นจ้างแมรี มัลลอนเป็นคนทำอาหารให้พวกเขา 27 สิงหาคม ลูกสาวคนหนึ่งของวอเร็น

I have heard very ridiculous story.  I’m sure that this joke will make anyone burst laugh out very loud, but I cannot tell you. The story is copyrights ฟังเรื่องตลกมา ขำมาก แต่เล่าให้ฟังไม่ได้ มันสงวนลิขสิทธิ์

จอมปลวกเจ้าที่ งูสิงห์กับงูเขียวที่เลื้อยเข้ามาในเขตุบ้านจะมีผู้กล้าหาญอาสามาจัดการอย่างว่องไวเสมอ  เขาว่าเนื้องูสิงห์อร่อย  ดองเหล้าทำยาก็วิเศษณ์  ข้างบ้านผมเหมือนป่า  มี งู จิ้งเหลน กิ้งก่า อาศัยอยู่เป็นเพื่อนบ้านมาเป็นเวลาหลายปี  สำหรับยายแล้วการปรากฏของงูหมายถึงตัวแทนของเจ้าที่  จอมปลวกเก่าแก่ตรงริมรั้วบ้านยายท่านก็  ว่าตรงนั้นมีเจ้าที่ซึ่งคอยดูแลรักษาอาณาเขตและปกครองบริวารสรรพสัตว์ทั้งหลายรวมทั้งคนด้วย  ให้อยู่ร่วมกันอย่างปลอดภัย ร่มเย็นเป็นสุข                 ผมจินตนาการเห็นชายชรานั่งถือไม้เท้าบนจอมปลวก  มีจิ้งเหลน  กิ้งก่า  งูสิงห์และงูเขียวคอยเฝ้าแหน  คอยดูแลอาณาเขตบ้านและอยู่ร่วมกับเรา  เราอยู่ด้วยกันมานานหลายปี  กิ้งก่ากับจิ้งเหลนไม่ค่อยน่ามองนัก  ผมมักจะหาอะไรขว้างหรือหาไม้ไล่ตี  บางครั้งก็ยิงด้วยหนังสติ๊ก  และยายก็เอ็ดเอาเสมอไม่อยากให้หลานเกะกะระรานใคร ที่รอบบ้านนั้นกว้าง จวบจนกระทั่งแม่มีโครงการณ์ทำเรือนต้นไม้แบบว่าอยากให้เป็นเรือนกระจก  จอมปลวกเจ้าที่ยังอยู่ริมรั้วเพราะผมกับยายไม่อยากให้ใครไปรื้ออาสน์ของเจ้าที่  จนกระทั่งปลวกซึ่งไม่รู้ว่าเป็นบริวารเจ้าที่หรือเจ้าที่ตัวจริงมากัดกินต้นไม้ราคาแพงที่แม่จะขาย  เราก็เลยต้องยอมให้เจ้าที่ท่านไปหาอาสน์ใหม่เอาเอง                                 จอมปลวกเจ้าที่หายไป  กิ่งก่าบริวารของเจ้าที่ก็โดนหนังสติ๊กของเด็กที่ผ่านไปผ่านมายิงร่วงหาย  ผล็อยหาย  งูตัวแทนของเจ้าที่ก็โดนผู้กล้าหาญทั้งหลายเอาไปดองเหล้าเสียจนผลิตรุ่นใหม่ไม่ทัน  ปลวกซึ่งเป็นบริวารระดับจิ๊บจ๊อยของเจ้าที่ลดจำนวนลงเพราะไม่มีที่อยู่  กิ้งก่าและจิ้งเหลนเลยลดจำนวนลงตามปลวก  งูที่คอยจับกบเขียดกิ้งก่ากินด้วย  ยายเสีย  วัชพืชต้นไม้ใบหญ้างอกใหม่  โดนถาง  แล้วก็ตายทับถมกันเป็นปุ๋ยรอบๆบ้าน แล้วมันก็เริ่มขึ้น  คืนนั้นในราวตี 4  ผมรู้สึกตัวสะลึมสะลือขึ้นมาและเห็นมีคนนั่งอยู่ปลายเตียง    ผมพยายามมอง  นึกว่าแม่เข้ามากลางดึก  แต่เมื่อมองให้เห็นชัดๆ  มันยังเป็นภาพติดตาผมอยู่ตอนนี้  ชายแก่  ผมดกดำมุ่นไว้บนศรีษะ  หน้าตาคล้ายคุณถั่วแระ  ถือไม้เท้า กำลังมองมาทางผม  และมองไปรอบๆห้อง  ท่านนั่งอย่างนั้นนานแค่ไหนไม่สังเกต  จนกระทั่งผมรู้สึกตัวว่าไม่มีญาติเป็นชายแก่ที่ไหนเลยนี่หว่า  ผมสะดุ้ง ร้องเสียงหลง  แล้วผลุดลุกขึ้น  ท่านก็หายไป                                 ผมขนลุกจนนอนไม่ลง  ความกลัวแล่นพรวดจากเส้นผมลงไปก้นกบ  มันอะไรกันนี่ผมเข้าใจรางๆ ว่าท่านไม่ได้มาร้าย  เพราะสายตาที่ท่านมองมานั้นไม่มีแววของประสงค์ร้าย  แต่ก็เป็นสายตาที่ตีความอะไรไม่ออก  และผมก็ไม่เข้าใจเอาเสียจริงๆ  ว่ามันเป็นการสื่อสารอะไรหรือไม่  เป็นลางบอกอะไรหรือเปล่า  ท่านเป็นใคร  เข้ามาทำไม